Bogota

Bogota was onze eerste stad in Colombia en de verhalen over deze stad zijn heel dubbel. Te gevaarlijk om naar toe te gaan, gewapende overvallen, kidnappen van toeristen en noem maar op. Maar aan de andere kant waren er ook goéde verhalen die ons vertelden hoe leuk deze stad is. Vanaf het vliegveld pakten we een gele taxi – andere taxi’s moet je vermijden ivm de kans dat je gekidnapped wordt – naar ons hostel Fernweh Photography. Omdat we middenin de nacht pas waren aangekomen hadden we nog niets gezien van de stad en het hostel. De volgende ochtend werden we wakker in een fijn, rustig hostel dat een beetje lijkt op een oude boerderij. De eigenaren zijn een Duitse vrouw en een Colombiaanse man die ons zó hartelijk ontvingen dat het een beetje als een ‘thuis’ aanvoelde. De eerste dag Bogota liepen we door de stad en verbaasden we ons over de hoeveelheid politie en drugshonden. Diezelfde avond raakten we aan de praat met een groep mensen waarmee we op stap zijn gegaan. Voordat we naar Bogota gingen hadden we nog zo gezegd “we gaan niet over straat in het donker”, maar na een dag in deze kleurrijke, leuke stad, waren we deze afspraak volledig vergeten. En gelukkig maar, want wát een avond. Vol salsa, te veel Colombiaans vuurwater ‘aguardiente’ en leuke mensen.

Zaterdag hadden we dus wat opstart problemen en het duurde even voordat we de kracht hadden om iets te ondernemen. In de middag pakten we de kabelbaan omhoog, waar we een bijzonder uitzicht hadden over de grote stad. Savonds nestelden we ons met een filmpje en een kop thee op de bank, terwijl de eigenaresse kerstkoekjes stond te bakken in de keuken. Geloof me, hier word je hele gelukkig van als je al een eeuwigheid onderweg bent.

Bogota stíkt van de Graffiti en de volgende dag hadden we een graffiti tour door de stad. De gids wist ons allerlei ins en outs te vertellen over de graffiti, maar ook over de stad en de geschiedenis. En daarmee eindigden we ons verblijf in Bogota. Ben je van plan om naar Colombia te gaan? Laat je dan vooral niet gek maken. Bogota is rauw, bijzonder en kleurrijk en zéker een bezoekje waard. Pas gewoon een beetje op, loop geen rare straatjes in en loop vooral niet met je dure spullen te zwaaien. Dan komt het helemaal goed.

Salento

Vanuit Bogota pakten we de bus door naar Salento. Een klein dorpje tussen de koffie plantages. In Salento sliepen we in The Coffee Tree House, een fijn hostel met fantastische kamers en wederom een te leuke eigenaar. De volgende ochtend deden we een hike door de Colca Canyon. Een hike waarbij je langs de hoogste palmbomen ter wereld loopt, door prachtige natuur met hoge, groene bergen. Onderweg naar de hike kwamen we vier Nederlanders tegen en tíjdens de hike nogmaals een stuk of 30. Men, whats going on here? Onze reis zijn we minder Nederlanders tegen gekomen dan hier op één dag. En zo kwam het dat we Bart en Iris uit Amsterdam hebben ontmoet en de volgende dag met z’n viertjes de koffieplantage bezochten.

Naast deze twee activiteiten is er niet héél veel te doen in Salento, maar de natuur is prachtig, het hostel was fijn en relaxed en dus besloten we nog een dagje te blijven. ‘S avonds speelden we Tejo, het lokale spel in Colombia waarbij je buskruit moet laten ontbranden door er van afstand een steen op te gooien.

Medellin

Donderdag de 22e was het tijd om weer verder te reizen en pakten we de bus naar Medellin. En die bus was best een aangename verrassing. Stopcontacten, airco én goede WiFi. Die bussen in Colombia zijn zo slecht nog niet. In Medellin verbleven we in drie verschillende hostels. Niet omdat we zoveel mogelijk hostels wilden testen, maar omdat we te laat waren met boeken. Ook hier is het kerst en dus waren alle prijzen snoei hoog en vrijwel alle hostels al volgeboekt. Maar hé, dat mocht de pret niet drukken. Terwijl we naar ons eerste hostel liepen, passeerden we de mooiste terrasjes en restaurantjes vól met mooie mensen (oké, vol met mooie vrouwen, de mannen zijn hier een stuk minder aantrekkelijk).

De volgende dag brachten we een bezoekje aan het winkelcentrum. Echt waar, ons ondergoed is na al die bizarre wasserettes bijna geen ondergoed meer te noemen en dus moesten we daar even iets aan doen. Vervolgens bezochten we met zijn viertjes Parque Explora waar je Interactieve spellen kunt spelen, een rol kunt spelen in een film (wat we uiteraard gedaan hebben) en meer van dat soort gekke dingen. Bart en Iris gingen daarna voor een ‘sjiek’ etentje en zodra ze goed en wel klaar waren met eten, hielpen wij ze met het opdrinken van hun fles wit. Doen wij namelijk graag. Je kunt ons hier ten alle tijden voor bellen. En hoe kan het ook anders; ook dáár zaten twee Nederlanders (Tim en Karel) te eten die vervolgens bij ons aanschoven. Na een paar wijntjes, gintonics en tequilas was het tijd voor het echte nachtleven. We kwamen uit bij een club dat een beetje de kleine versie van Paradiso is en toen ze na vijf minuten Nederlandse nummers gingen draaien was het feest helemaal compleet.

Ik had een bonkend hoofd, ik voélde dat ik pas net sliep en ik hoorde één van mijn mannelijke roomies (ik krijg het altijd voor elkaar met alleen maar mannen op een dorm te liggen) schreeuwen “get the fuck off of me! Dude!”. Maar ik was te slaperig en nog half dronken om te realiseren wat er precies gebeurde. Toen ik een paar uur later om 7 uur wakker werd zat er een jongen schuin onder mij heel verdwaasd te kijken. “Jess? Jess where are you”. Hij stond op met zijn boxer die ongeveer op z’n knieën hing (gadver) en liep de kamer uit. Na een tijdje kwam hij weer terug, nog stééds die boxer die half op z’n knieën hing, en hij vroeg mij hoe laat hij in de kamer kwam afgelopen nacht. Helaas lag ook ik lam en uitgeteld in bed, dus ik kon hem niet helpen. “I woke up in this bed, here. But this is nót my bed. Shit men, this is so not cool”. Inmiddels zakte z’n boxer steeds verder af en mijn gebaren dat ie daar iets aan moest doen kwamen niet echt bij hem aan. Deze dronken jongen is dus de verkeerde kamer ingelopen, is boven op een andere jongen gaan liggen en toen deze jongen dat niet zo chill vond is ‘ie maar in een bed gaan liggen dat nog vrij was. Toen we deze jongen smiddags weer tegen kwamen in het hotel had hij nog steeds het schaamrood op z’n kaken staan, maar goddánk wel met normale kleding.

Zaterdag moesten we alle vier fris en fruitig klaar staan om 9 uur want we werden opgehaald voor de Pablo Escobar Tour. Of zoals ze dat hier zeggen; ‘the famous criminal’. De naam Pablo Escobar wordt hier niet genoemd en als je dit wel doet, kan dat nog wel eens voor problemen zorgen. We brachten een bezoekje aan zijn huis dat is gebombardeerd, zijn graf, de gevangenis die hij zelf heeft laten bouwen en de plek waar hij uiteindelijk is vermoord óf zelfmoord heeft gepleegd. De verhalen over deze man zijn zó bizar. Wat hij allemaal heeft gedaan en voor elkaar heeft gekregen (ik bedoel, je eigen gevangenis bouwen?!) is niet te beseffen. Hierna bracht onze gids ons ook nog naar Communa 13. Dit was een van de gevaarlijkste en armste plekken in Medellin, maar na een optreden van het leger en een goede opknapbeurt, is het nu toegankelijk voor toeristen. Het was heel bijzonder om Medellin ook van deze kant te bekijken. De huizen zijn hier klein maar kleurrijk en in elke straat klinkt muziek. De sfeer is relaxed, maar ondanks dat was ik blij dat er een gids naast mij liep. Na de tour dachten Iris en ik nog wel energie te hebben om boodschappen in te slaan voor het kerstdiner. Maar vrouwen een supermarkt insturen mét een kater én trek… is een slecht plan. Met tássen vol liepen we de supermarkt uit. Eenmaal in het hostel gingen Iris en ik aan de wijn en de mannen maakten het eten klaar. Samen met nog een aantal mensen van het hostel hadden we een fijn avondje, ondanks dat het kerstgevoel compleet ontbrak.

In de hoop dat er op 1e kerstdag wel íets open is, gingen we de volgende ochtend opzoek naar een plek waar we konden brunchen. De straten die altijd zo druk en gezellig waren, waren nu uitgestorven. Niemand te bekennen, en werkelijk álles was dicht. We besloten ons bed nog even in te duiken samen met Netflix en de wraps van de avond daarvoor. Prima Kerstbrunch. Bart en Iris hadden het goed voor elkaar en vertoefden in een 5sterren hotel. Aan het einde van de middag maakten we daar príma gebruik van door een duik te nemen in de jacuzzi op hun dakterras. ‘S avonds aten we bij een fantástische Italiaan, dronken we (veel) rode wijn en genoten we met zijn viertjes intens van een fijne 1e kerstavond.

Tweede kerstdag kennen ze hier niet en goddank was maandag de stad weer druk en gezellig. We deden een walking tour door een ander gedeelte van de stad. Samen met wederom veel te veel Nederlanders liepen we door een heel ander gedeelte van Medellin. Voordat we vertrokken gaf onze gids ons wel eerst wat instructies. Zo betekende ‘Papaya 1 tm 2’ dat het redelijk veilig was, maar bij ‘papaya 3 tm 4’ moet je je rugzak op je buik dragen en goed om je heen blijven kijken. De buurten waar we met de gids doorheen liepen werden namelijk niet aangeraden voor toeristen. Sterker nog; hostels roepen hard dat je deze buurten moet ontwijken. Onze gids wist ons veel te vertellen over de historie van de stad en het land. Het was een bijzondere dag waarbij we wederom kennis maakten met een geheel ander Medellin.

Palomino

De volgende dag kwam er alweer een einde aan ons verblijf in het mooie Medellin. Eenmaal door alle security checks heen, zaten we voor onze gate te wachten toen er twee mensen naar ons toe kwamen lopen. “Guys, did you do the Gibbon Experience in Laos?” En toen wist ik het, dit zijn Shelly en Trent waarmee we de Gibbon Experience hebben gedaan. Bizar dat we deze leuke mensen na ruim een half jaar tegenkomen aan de andere kant van de wereld. Inmiddels hadden we ook een andere Nederlander ontmoet die bij ons aansloot en zo kwam het dat we met z’n allen naar Santa Marta vlogen. Althans, eerst hebben we nog 2,5 uur lang op het vliegtuig moeten wachten. Vanaf Santa Marta hebben we de taxi gepakt naar Palomino, wat nog op 1,5 uur rijden lag van Santa Matta. We hadden hier een hostel aan het strand geboekt en we waren meer dan blij dat we er eindelijk waren. En wie stonden daar; Tim en Karel! Na die ene avond uit Medellin waren we ze een beetje uit het oog verloren en het was natuurlijk allerleukst om ze hier weer te zien. Woensdag begonnen we de dag relaxed bij het zwembad en aan het begin van de middag gingen we met iedereen tuben in de Palomino Rivier. Dwars door de jungle, in een band, met de leukste mensen om mij heen en een biertje in m’n hand. Echt waar, dit had van mij dágen mogen duren.

We waren naar Palomino gekomen voor de mooie stranden en het blauwe water. Toen we de volgende dag een ‘stranddagje’ wilden doen viel dit dan ook bést een beetje tegen. De Google resultaten van Palomino berusten niet geheel op de echte waarheid kan ik je vertellen. We verhuisden dus voor een dagje naar het zwembad en liepen voor de lunch naar Lena. Een leuke vrouw die in haar mini-tuintje in de weer is met verse producten en een klein gasstelletje. We kregen een pasta-pesto, een salade, een verse Juice én de lekkerste gehaktballen die we tijdens onze reis hebben gehad. Dit al voor 9.000 COP (nog geen drie euro).

Cartagena

Vrijdag pakten we met elkaar de bus naar Cartagena, maar dit was allemaal nog wat ingewikkelder dan gedacht. Ons hostel bood allereerst een direct transfer aan voor 75.000, maar een dag later vroegen ze hier 120.000 voor. De Dreamer Hostel is een kei in overal geld voor vragen. Dus dat idee lieten we varen. We besloten ‘s ochtends vroeg een bus te pakken vanaf de grote weg naar Santa Marta. De buschauffeur beloofde dat hij ons bij het busstation van Santa Marta af te zetten, maar zonder pardon werden we totaal ergens anders gedropt. Tuurlijk. Vanaf deze plek regelden we weer een taxi en licht geïrriteerd liepen we na een kwartier het busstation in. Hier werden we bijna omver gelopen door alle buschauffeurs. Al trekkend aan onze tassen vertelde elke buschauffeur dat híj toch echt de beste bus had. We besloten met de meest relaxte man mee te gaan en we waren dolblij met zijn bus met airco en razendsnelle WiFi.

Dat we vanaf Palomino dus ‘even’ naar Cartagena konden reizen viel vies tegen. De eerste drie nachten sliepen we in Bocagrande, op een paar meter afstand van het strand. Zodra we zaterdag wakker werden hadden we geen gevoel dat het oudjaarsdag was. De oliebollen ontbraken, de kou en onze vrienden en familie. We besloten onze buurt te ontdekken en werkelijk óveral liepen mensen die iets aan ons wilden verkopen. Zodra we richting een stukje strand liepen kwamen alle verkopers spontaan onze kant op lopen met alle mogelijke tours en af en toe zat er iemand tussen die geen tour aanbood, maar wel wat hulpmiddelen voor diezelfde avond. Zeg maar. Ik voelde me heel ongemakkelijk en we zijn snel een andere kant opgelopen.

Na een healthy lunch liepen Kas en ik naar het winkelcentrum waar we beiden een eigen kant op gingen. Kas opzoek naar een telefoonhoesje, ik op zoek naar make-up (na 9 maanden zonder make-up was de drang te sterk;)). Terwijl ik in de winkel liep voelde ik mijn buik borrelen en ik wíst: ik had hooguit een minuut om een toilet te vinden en ik moest nog wel een aantal trappen oplopen. Toen ik weer op de terugweg naar beneden was zag ik Kas ineens naar boven lopen. Een tikkie gestresst. “Kas, ik kom al naar beneden!” Riep ik nog. Maar Kas rende naar boven en zei in lichte paniek “ik moet nú naar de wc!”. Dat was dus een gezellig avontuur.

Voor ‘s avonds was er nog geen enkel plan. We wilden met zijn allen een hapje eten, wat drinken en ergens dansen. Maar verder was het allemaal nog erg onduidelijk. Inmiddels waren er vrienden van Trent en Shelly aangekomen die een heel relaxed dakterras hadden en dus besloten we daar eerst te verzamelen. Na een paar biertjes werd het toch tijd om iets aan dat plan te gaan doen. Karel en Tim hadden een prima restaurantje gevonden waar we wat konden eten en drinken. Maar tsja, daar zat een prijskaartje aan. Maar nérgens in de stad was er een menu goedkoper dan 60 euro te vinden. Na 10 rondjes te hebben gelopen was ik er klaar mee, schiet mij maar lek met al die verschillende meningen. Tegen tienen hadden we ons allemaal maar opgesplitst om vervolgens net voor het nieuwe jaar allemaal weer samen te komen. Om 12 uur werd er geproost, keken we naar het vuurwerk en barstte het feest in de straten los. Dansende mensen op tafels, live bandjes en technomuziek; alles was er. Dat het maar een fantastisch mooi 2017 mag worden!

1 januari kon niet beter beginnen. We nestelden ons op het strand (dit keer een iets relaxter gedeelte) en langzaamaan kwamen ook alle andere katerhoofdjes onze kant op. Met onze biertjes in onze hand en de voeten in de zee genoten we van elkaars verhalen van de avond daarvoor.

De volgende dag was het voor ons weer tijd om te verhuizen naar een ander gedeelte van Cartagena, we hadden nog drie nachten in de wijk Getsemani geboekt. Alle huizen hier zijn kleurrijk en de straten smal en gezellig. We wandelden de hele dag door de stad en ik genoot van de fijne en relaxte sfeer. Om moeilijkheden te voorkomen besloten we ‘s avonds met pizza’s en biertjes het park in te gaan waar we ook nog eens een privé optreden kregen van twee rappers.

Rondom Cartagena liggen allemaal kleine eilandjes, de Rosario islands. Voor dinsdag boekten we een tour bij een klein kantoortje. Met een bootje zou hij ons naar een klein eilandje brengen met witte stranden, waar we de hele dag konden relaxen in een prachtig resort. Ik weet het, te mooi om waar te zijn. Maar hé, je weet maar nooit. De boottrip naar het eilandje was heerlijk, maar het resort viel een tikkie tegen. Het was een bij elkaar geraapt zooitje waar boten af en aan voeren om nóg meer toeristen te droppen. Maar zolang de zon, zee en het strand er zijn vind ik alles allang prima. Na de lunch werden we verzocht om de boot op te gaan omdat we naar Playa Blanca gingen. Iets dat we niet hadden geboekt, maar veel slechter dan dit plekje kon het niet worden. Playa Blanca was een soort Costa Blanca maar dan nóg drukker en een stuk mooier. Dat dan weer wel. Ondanks de drukte genoten we intens van dit mooie stukje strand en baalden we er stiekem van dat we dit niet eerder hadden ontdekt.

Het is bizar hoe snel de tijd gaat. Sinds december lijkt de tijd letterlijk te vliegen en nu komt er dus ook een einde aan ons Colombia avontuur. Een land waar je zoveel verschillende verhalen over hoort, waar op elke hoek van de straat een zakje Cocaïne onder je neus wordt geschoven en waar het krioelt van de Nederlanders. Maar wat een fijn land. Vol met lieve mensen, mooie stranden, leuke steden en een bijzondere historie. Het waren speciale weken, maar het is tijd om de backpack weer om te doen, een nieuw avontuur tegemoet te gaan en iedereen weer gedag te zeggen. Dear Tim, Karel, Trent, Shelly, Jasper, Bart and Iris; Thanks for the great time together and being a great part of our journey. Hope to see you somewhere in the world again!

Cuba, we’re ready for you!