Month: February 2017

Mexico

En zo waren de plannen in een keer helemaal omgegooid. Waar we dachten naar Costa Rica te vliegen werd het binnen een uur Mexico. Veel research konden we niet doen gezien het gebrek aan WiFi in Cuba. We hadden van iedereen gehoord dat we absoluut niet in Cancun moesten blijven vanwege de toeristen overload, maar direct vanaf het vliegveld moesten door reizen naar Playa del Carmen. En dat deden we.

Playa del Carmen

Eenmaal gesetteld in het hostel liepen we naar het strand voor een drankje. Tien minuten liepen we over het strand, struikelend over alle bakkende, dronken toeristen. Jeez, wat ís dit? Ook het centrum was één grote shock, al helemaal na Cuba. Flitsende reclameborden, alle Amerikaanse fastfoodketens op een rijtje en we moesten ons tussen alle hordes toeristen dúwen om een beetje vooruit te komen. We boekten gauw een bus naar Tulum voor de volgende ochtend.

Terwijl we ‘s avonds wat zaten te eten op een terras kwamen er wel 30 grote trucks langsrijden met tientallen zwaar bewapende politiemannen. Drie dagen voordat we hier waren aangekomen is er hier een schietpartij in een club geweest waarbij meerdere mensen (en toeristen) om het leven zijn gekomen. Deze politiemannen rijden sindsdien continu door het plaatsje ter controle. Ook toen we naar onze B&B liepen stíkte het overal van de politiemannen met dikke guns. Terwijl ik vol verbazing langs één van de trucks liep keek een van de mannen mij met een intimiderende blik aan, likte zwoel over zijn lippen en gooide er nog wat ranzige gebaren tegenaan, om tot slot trots naar zijn uitrusting aan wapens te wijzen. Sjeemig.

Tulum

Tulum staat bekend om haar mooie strand, fantastische hotels en strandbarretjes. Helaas zijn alle hotels aan het strand véél te duur voor ons en dus boekten we een dorm in het dorpje vlakbij het strand. Eenmaal in Tulum liepen we eerst naar een bijzondere plek met ruïnes van de Maya’s. Onderweg daar naartoe hoorden we getoeter en hoorde ik een bekende stem roepen ‘Nicky!!”. En daar stond onze vrienden van MaWa on the Road. MaWa hebben we leren kennen in de trein naar Mongolië, zijn we tegengekomen in Argentinië en nu sliepen we in hetzelfde hostel in Tulum.

Na de ruïnes wandelden we naar Posado Margarita. Een strandtentje waar ik veel over had gelezen op het internet. Dé tent met fijne bedjes en fantastisch eten. Maar ik had werkelijk geen idee wat de kosten waren, maar hoe duur kon het zijn. We zijn in Mexico! We zochten een leuk tafeltje uit en ondertussen verbaasde ik mij over alle mooie mensen die hier zaten en hoe eehhh.. welvarend ze er allemaal uitzagen. En toen begon ik mij een beetje zorgen te maken. We kregen het menu met pasta’s voor 28 dollar en juices voor 15 dollar. Kas en ik bedankten de ober vriendelijk en snelden gauw terug naar het strand waar we een kilometer verder een schattig goedkoop tentje (la eufemia) vonden. Terwijl we wegliepen verbaasde het mij dan ook niets dat Nederlands Topmodel Romee Strijd zat te genieten van een fijne lunch bij Posado Margarita. Maar echt; als je in Mexico bent voor een vakantie en wat meer te besteden hebt.. Verwen jezelf dan met één van de prachtige hotels aan het strand en een lunch bij Posada Margarita. Ga je gegarandeerd geen spijt van krijgen.

Mérida

Vanaf Tulum reden we verder naar Mérida. Een schattig, klein en relaxed dorpje waar we de hele dag doorheen slenterden. De volgende ochtend brachten we allereerst een bezoekje aan de Cenotes (ondergrondse wateren). Omdat we in alle vroegte daar naartoe zijn gegaan, waren we de eerste toeristen. We bezochten drie Cenotes en de één was nog mooier dan de ander. Echt waar, tijdens onze reis hebben we nog nooit zúlk fantastisch mooi, helder water gezien.

Diezelfde avond pakten we de nachtbus van 15-uur naar San Cristobal. Jammer genoeg hadden ze alleen zit-stoelen en met volle tegenzin begonnen we aan de reis. Nadat we een paar uur onderweg waren geweest kwam er een jongen een beetje beteuterd naar ons toe. Terwijl hij sliep waren zijn kostbare spullen uit zijn tas gehaald. We waren van tevoren al gewaarschuwd; in Mexico zijn ze razendsnel.

San Cristobál

Ik was echt dólblij dat we woensdagmiddag eindelijk in San Cristobal aankwamen. We hadden gelukkig een relaxed hotel geboekt en aten ‘s avonds bij La Lupe het lekkerste Mexicaanse eten dat ik ooit heb gehad. Geen wraps die dreven in dikke sausjes maar vers gebakken taco’s met groenten en wat jalapenos. Iets waar ik trouwens nog niet aan gewend raak is al die kleine liefjes op straat die spullen verkopen. Met hun vieze gezichtjes, kapotte kleding en moeie oogjes staan ze aan je tafel om geld te vragen. Zit je dan met je eten. Het heeft geen zin om ze wat te geven, je wéét dat het niet juist terecht komt. Er staat namelijk altijd een vrouw op een hoekje de kinderen aan te sturen. En elke keer denk ik weer: kunnen we ze niet allemaal wat te eten geven? Onder de douche zetten? Schone kleding geven? Of mag ik ze please mee naar huis nemen? Noem me een emo, maar elke keer als ik nee tegen ze zeg en ze met gebogen schoudertjes wegslenteren staan de tranen in m’n ogen.

Kas en ik zijn inmiddels goed afgestemd op elkaar, maar er is nog altijd 1 groot verschil tussen ons. Zodra we na een busreis van 15-uur ergens aankomen ratelt hij alweer over de volgende dag. Dat het hem wel een goed idee leek om de volgende ochtend om 5.30 direct weer door te rijden naar Guatemala (á 11 uur). Ik kan je vertellen: míj leek dat helemaal geen goed idee. Ik heb al m’n charmes in de strijd gegooid en gelukkig gaf hij zich snel gewonnen. We bleven lekker een dagje in San Cristobal. Donderdagochtend ontbeten we met veel fruit en koffie in de zon en smiddags deden we een kookcursus. ‘S avonds regelden we de bus voor de volgende ochtend en ons verblijf in Guatemala. Helaas heeft Kas de hele nacht opgesloten gezeten in de badkamer en toen de bus ons om half 6 op kwam halen riep Kas dat ‘ie best wel mee kon. Hij had het nog niet gezegd of hij rende alweer naar de wc om alles eruit te gooien. We hebben de buschauffeur vriendelijk bedankt en Kas is snel weer zijn bed in gegaan. Guatemala kon nog wel even wachten.

Terwijl ik vrijdag het stadje ontdekte, een wandeling maakte en van de zon genoot, lag m’n lief in bed. Al snel werd wel duidelijk dat we ook zaterdag nog niet konden reizen. Ik gebruikte deze dagen om alle ‘klusjes’ te doen waar we steeds geen tijd voor hadden. Hostels boeken, vluchten bekijken, tours regelen, foto’s uitzoeken, dagboek bijschrijven, emails beantwoorden én solliciteren.

Guatemala, Panajachel

Zondagochtend was Kas nog een beetje slap en moe, we besloten toch de bus te pakken naar Panajachel. De reis naar Panajachel verliep heel soepel, ook de grensovergang bij Guatemala ging tot onze verbazing razendsnel. Panajachel is een klein, toeristisch dorpje dat aan het Lake Atitlan ligt. Een prachtig meer omringd door drie actieve vulkanen. De volgende ochtend pakten we een bootje van Panajachel naar San Pedro, een dorpje dat aan de overkant van het meer ligt. Na tien maanden reizen zijn we misschien van steden niet altijd meer onder de indruk, natuur blijft ons verbazen. Toen we hoorden dat onder het lake Atitlan een hele Maya Stad ligt, vonden we de plek nóg interessanter.

In San Pedro ontbeten we, liepen we een rondje en pakten na 3 uurtjes de boot weer terug. Na 2 minuten op de boot wisten we: dit wordt een heel andere bootrit dan de heenweg. De golven waren hoog en het gammele bootje vloog regelmatig in de lucht om vervolgens met een harde klap weer op het water terecht gekomen. Die arme Kas, net weer een beetje op de been zag ik spontaan helemaal wit weg trekken. Het eerste halfuur kon ik er nog om lachen, maar toen begon ook mijn maag te protesteren. Met wiebelende beentjes en witte bekkies waren we blij dat we weer vaste grond onder onze voeten hadden na een uur.

Antigua

Aangezien we een beetje tijdgebrek hadden, besloten we diezelfde dag nog door te reizen Antigua. Tot onze verbazing is Guatemala helemaal niet zo goedkoop als we dachten. Opzoek naar een verblijf in Antigua bleek dan ook niet zo gemakkelijk. In hostels betaalde je 15 tot 18 euro per béd in een slaapzaal en dus was een hotel van 25 euro de goedkoopste optie die we konden vinden. En dat hebben we geweten. Een bed dat bestond uit een plank en een zijl stond op ons te wachten, inclusief een douche dat bestond uit een tuinslang. Maar het hotel was al snel weer vergeten en vergeven zodra we door het stadje heen liepen. Het stikte van de mooie straatjes, juicebars, restaurantjes, bijzondere ruïnes en oude kerkjes. ‘S avonds dronken we een drankje met een bijzonder uitzicht over de vulkanen en aten we het állerlekkerst én goedkoopst sinds tijden bij Toko Baru. Hou je van Falafel, Kofte en zoete aardappelfrietjes? Dan kun je hier je lol op.

Dinsdag bezochten we alle oude kerkjes en ruïnes in de stad, bezochten we musea over de Maya’s, liepen we naar een uitzichtpunt toe en dronken we verse juices. De sfeer in Antigua is zo fijn en relaxed, hier zou ik mij prima een paar dagen kunnen vermaken. Helaas hadden we daar de tijd niet voor, woensdagochtend was het weer tijd om het vliegveld op te zoeken en onze vlucht naar Panama te pakken.

Onze eindbestemming roept!