2 – 6 februari: Panama Stad.

Vanaf Guatemala reizen we door naar Panama stad waar we voor de eerste nacht twee bedden in een dorm hebben geboekt. Als we daar ’s avonds aankomen staat daar een verrassing op ons te wachten, of eigenlijk twee verrassingen: Lino en Stef! Lien & Stef hebben al twee weken door Panama gereisd en sluiten in Panama stad af, dus we kunnen fijn nog even 2 dagen met elkaar doorbrengen voordat zij weer terug naar Nederland gaan! Het hostel zag er op de foto’s online een stuk relaxter uit dan in het echt, dus we besluiten ons even om te kleden en met zijn viertjes de stad in te duiken. We borrelen en kletsen op een fantastisch dakterras. Een goed begin van ons Panama avontuur!

Ondanks dat we op een dorm sliepen met 8 anderen, heb ik heerlijk geslapen, waren de wijntjes toch nog ergens goed voor ;). Om 9 uur besluiten we de dorm te laten voor wat het is, onze spullen te pakken en door te gaan naar ons andere verblijf: een heerlijk hotel! Voor mijn verjaardag hebben we 3 nachtjes in een heerlijk luxe hotel geboekt en we voelen ons net twee kleine kinderen in een snoepwinkel. We hadden afgesproken om met Lien & Stef alvast mijn verjaardag in te luiden. Aangezien er boven op het dakterras een heerlijk zwembad is, hebben we hier met zijn viertjes de dag doorgebracht. Het kan slechter kan ik je vertellen. Om twee uur gaat de wijn open en ’s avonds eten we met elkaar een hapje in de stad.

Ik ben en blijf een beetje een klein kind met mijn verjaardag. In Nederland hang ik al een week van tevoren zelf de slingers op en krijg ik kriebels in mijn buik. Ik weet niet zo goed waarom dat is, ik denk omdat álle aandacht die je krijgt, positief is. Een hele dag lang is alles leuk en heb je allemaal mensen om je heen die je liefhebt. En daar hou ik van. Vandaag is het alleen een beetje anders, zo ver van huis vandaan. We genieten samen eerst van het lopend buffet en daarna ga ik met Kas naar de supermarkt om álle dingen te halen die ik lekker vind. ’s Avonds kiezen Kas en ik een dakterras uit – met sushi op de kaart – om mijn verjaardag te vieren, alleen dat loopt een tikkie anders dan gepland. Het duurt zeker een uur voordat we het kaasplankje krijgen (met alleen maar vieze kaas) en zodra we de sushi bestellen heb ik al een voorgevoel. Als dat maar goed gaat. Na 2 uur hebben we al 3 keer gevraagd wat er met de sushi is gebeurd, maar niemand heeft daar een antwoord op. Na 2,5 uur zijn we dronken van de wijn en krijgen we iets geserveerd. Maar dat is geen sushi kan ik je vertellen. We besluiten het terug te sturen en rekenen uiteindelijk alleen de wijn af. Dat was nog eens een goedkoop verjaardagsdiner!

Op 5 februari verhuizen we wederom naar een goedkoper hostel en wachten we met smart op Peter en Soof. Met zijn viertjes gaan we door Panama reizen en sluiten we deze bijzondere reis af.

De volgende ochtend bezoeken we met zijn viertjes het Panama kanaal. Want als er íets is dat je niet mag missen als je in Panama bent, is dat het Panama kanaal. We wandelen hier wat rond, drinken een koffietje en zien helaas geen grote schepen voorbij komen.

7 – 10 februari Santa Catalina – Coiba Island

Vanaf Panama stad reizen we door naar Santa Catalina. Een klein dorpje aan de kust. De rit hiernaartoe hebben we een beetje onderschat. We stappen drie keer over en de laatste overstap redden we net aan. En helaas voor ons, was de hele bus al vol. Dat wordt dus staan. Zoals jullie weten hebben Kas en ik nogal lange benen en dus waren we genoodzaakt om een uur lang gebukt in een overvolle bus te staan. Maar hé je moet er wat voor over hebben om goedkoop te reizen.

In Santa Catalina zelf is niet heel veel te beleven, maar vanaf hier is het gemakkelijk om dagtripjes naar Coiba Island te maken. Coiba Island wordt ook wel het Galapagos van Panama genoemd en staat bekend om de mooie onderwaterwereld en de fijne stranden. Voor de volgende ochtend boeken we een boottrip naar Coiba Island en het is mooier dan we hadden gedacht. We zien zeeschildpadden (echt, ik kan er niet genoeg van krijgen), manta ray’s en zoeken tevergeefs naar de whale shark. Maar dan hebben we het nog niet eens over de stranden… Echt waar, zo mooi hebben wij ze nog niet gezien. Hagelwitte stranden, een helderblauwe zee en overal palmbomen.

In Santa Catalina zelf relaxen we nog een beetje, ben ik druk bezig met solliciteren en ook hier gaan we een dagje naar het strand.

11 – 12 februari: Boquette

Voor een nachtje reizen we door naar Boquette. Bij mij vooral bekend als plek waar twee Nederlandse meiden heen zijn gereisd maar helaas niet levend zijn terug gekomen. Om deze reden heeft Boquette voor mij iets ‘mysterieus’, maar we wilden deze mooie jungle-achtige omgeving zeker niet overslaan. We slapen hier met zijn viertjes op 1 kamer in een heel gezellig hostel/hotel. Het weer in Boquette is nogal wisselvallig en als we de volgende dag voor een hike de jungle in gaan, duimen we dat het droog blijft. Voordat we met de hike beginnen informeren we nog wel even over de route die de Nederlandse meiden hebben gelopen. Iedereen heeft een ander verhaal, maar ze zijn het wel allemaal met elkaar eens: dit pad kan niet meer bewandeld worden door toeristen. Veel te gevaarlijk. De route die wij lopen is heel relaxed en prachtig groen.

Aan het einde van de middag boeken Soof en ik een massage & gezichtsbehandeling. De mannen gaan de jacuzzi in en bier drinken op het terras.

13 – 19 februari: Bocas del Toro

Wanneer we met de boot aankomen op Bocas del Toro is het koud, regenachtig en grauw. We nestelen ons dan ook snel in onze hutjes, trekken onze warmste kleding aan en doen spelletjes op de veranda en drinken biertjes.

De volgende ochtend schijnt de zon en fietsen we naar Bluff Beach. Een mooi en fijn stukje strand waar geen toerist te bekennen is. Overigens staat óveral in Bocas del Toro politie. Op het strand, in de kroeg, in het stadje.. om de 50 meter zie je ze staan. Een paar dagen voordat wij hier zijn aangekomen is er een meisje uit NYC vermoord. In Bocas doen ze er nu álles aan om het zo veilig mogelijk te houden. In het begin vonden we het een beetje freaky. Maar na een dag of twee vonden we het een heel fijn idee. Als er ook maar iets gebeurd, hoef je maar een gil te geven en er staat politie naast je.

Bocas del Toro is voor ons alle vier de plek om echt helemaal tot rust te komen. P en Soof zijn hier voor hun vakantie en rust, en ik tel de dagen af totdat het ‘gewone’ leventje in Nederland weer begint. En dus nemen we het ervan. We boeken een zeiltocht, bezoeken Red Frog Beach, relaxen bij ons favoriete strandtentje en nemen ook nog een kijkje bij Starfish beach. Het strand van Bocas del Toro dat bekend staat om haar zeesterren. Vijf jaar geleden, toen hier de eerste toeristen kwamen, zat de héle zee vol met zeesterren. Inmiddels moet je goed zoeken om er één te vinden, want ze zijn allemaal weg. Meegenomen door toeristen of weg gezwommen voor de drukte. En toen we daar stonden dachten we: wat zijn we toch met zijn allen aan het doen?

De laatste avond in Bocas del Toro sluiten we af door kreeft te gaan eten aan het water. Wat een bijzondere plek is Bocas en wat een prachtige stranden. Hélemaal tot rust gekomen pakken we op 19 februari het vliegtuig weer terug naar Panama City.

20 – 21 februari Panama stad

De laatste twee nachtjes van onze reis sluiten we geheel in stijl af: in een fijn hotel in het oude centrum. Aangezien we aan het begin van onze Panama reis in de ‘nieuwe’ stad verbleven en we dat niet zo leuk vonden, hebben we ervoor gekozen om deze keer in het ‘oude’ gedeelte te gaan zitten. Een goede keuze! De ‘oude’ stad zit vol met bijzondere dakterrassen, lekkere eettentjes én souvenirwinkeltjes. Bij deze laatste kopen Soof en ik alle souvenirs en we vieren de verjaardag van Kas. De laatste dag besluiten Kas, P en Soof nog even het casino in te duiken in de nieuwe stad. Ik kies er voor om siësta te houden, aangezien we de volgende ochtend om 4 uur al naar het vliegtuig moeten.

Eenmaal mijn ogen dicht, leek het wel alsof de wereld een klap kreeg en ik lag pardoes op de grond. Alles om mij heen bewoog, trilde van de muur af en het hele hotel was in rep en roer. Een aardbeving. Ik kreeg Kas, Soof en P niet te pakken en ondertussen werd het hele hotel geëvacueerd. Wanneer na 2 uur alles weer rustig is en het gevaar is geweken kunnen we allemaal weer naar binnen. Maar ik kan je vertellen: ik ben me rót geschrokken. Een bizarre ervaring, zo voor het einde van onze reis.

Diezelfde avond zeggen we gedag tegen P en Soof en gaan we op tijd naar bed. Maar van slapen komt het niet echt, continu spookt het door mijn hoofd ‘morgen ga je naar Nederland, overmorgen ben je weer thuis’.

Het einde van onze reis..

De volgende ochtend zeg ik Kas gedag op het vliegveld, want Kas vliegt nog even door naar Sint Maarten om biertjes te drinken met vrienden. De tranen stromen over mijn wangen als ik hem gedag zeg. Want nu is het dan echt over. Onze reis, onze droom.. Iets wat een jaar lang van ‘ons samen’ is geweest is nu afgelopen. En ondanks dat ik heel veel vrede heb om weer terug te gaan naar huis, blijven de tranen maar komen. We zijn 24/7 samen geweest. Hebben samen elke dag weer een nieuwe planning gemaakt, nieuwe mensen ontmoet, vriendschappen gesloten, nieuwe culturen ontdekt, andere smaken geproefd en zóveel van de wereld gezien. We hebben samen gelachen, gehuild, ruzie gemaakt, gescholden als het allemaal even niet mee zat maar bovenal: we hebben genoten. Van elke seconde, elke minuut, elke dag. Elke dag was weer anders en onvoorspelbaar. En aan dit allemaal.. Aan dit allemaal gaat nu een einde komen. En dat vind ik heel zwaar.

Ik vind het heel bijzonder dat we dit met zijn tweetjes hebben mogen ervaren. Dat we met zijn tweeën zo’n groot deel van de wereld hebben mogen zien, proeven, ruiken en ervaren. Het was een jaar dat niemand ooit meer van ons afpakt. En daar ben ik heel dankbaar voor.

Het is tijd om het ‘normale’ leven weer op te pakken. Maar eerst is het tijd om iedereen na al die tijd weer te knuffelen. En dan vooral mijn twee kleine neefjes, éindelijk ga ik ze ontmoeten.

Lieve iedereen, bedankt voor het lezen van onze blogs en jullie lieve reacties, het zou zomaar kunnen dat er ooit een vervolg komt op deze blog. Want wie weet waar de tijd ons brengt…..