Wellington
Nadat we de auto veilig en wel op de camping in Wellington hadden gezet, stapten we de bus in naar de stad. Er hing een relaxed stads-sfeertje en het stikte er van de leuke barretjes en restaurants. Uit eten gaan in Nieuw-Zeeland ligt (helaas) boven ons budget. Maar we besloten dat we voor deze avond een uitzondering mochten maken en genoten van een wijntje en een diner aan de bar.
Tongario National Park
De volgende ochtend lieten we Wellington voor wat het was en reden door naar Tongariro National Park. Hier deden we een hike naar de watervallen en onderweg hadden we bijzondere uitzichten over de besneeuwde toppen van de Ngauruhoe berg. Na de hike parkeerden we onze camper in een nabijgelegen bos om daar gratis te overnachten.
Waitomo
Zondag checkten wij met onze camper in bij een van de meest bijzondere campings so far; een boerderij. De eigenaren waren heel gastvrij en het oudste zoontje van 4 vertelde dolenthousiast over alle dieren. Op de boerderij liep van alles rond; varkens, schapen, lammetjes, koeien, konijnen, lama’s, kippen.. ze hadden hier álles. Na een beetje met de dieren te hebben geknuffeld was het tijd om ons te melden voor de Black Water Rafting tour. Samen met onze gids, Pad en Linda uit de VS en Nieuw Zeelander Nigel gingen we naar één van de Waitomo Caves. Maar voordat het zover was, moesten we allereerst een vragenlijst invullen. De vraag ‘Can you swim?’ Verbaast mij allang niet meer, maar wél tijdens zo’n tour. Wie gaat er Black Water Raften als je níet kunt zwemmen? Pad en Linda dus. Pad kon helemaal niet zwemmen en Linda een beetje. Of nouja, ze had wel eens gezwommen. Een keer. Lang geleden. Enfin, de gids vond het prima en we reden naar de grot toe. We kregen een clownspakkkie aan – waarom weten Kas en ik nog niet zo goed – en al abseilend gleden we de grot op 50 meter diepte in. Vervolgens kleunden we een stuk door de sterke stroming van de ondergrondse rivier, klommen over rotsen en kwamen uiteindelijk uit waar we éigenlijk voor waren gekomen; de glowworms. We deden onze hoofdlampjes uit en boven ons zaten honderden, duizenden glowworms. Een magische ondergrondse sterrenhemel was het gevolg.
Het volgende deel in de grot legden we af in banden/tubes. We gingen in de banden zitten en werden als een gek door het water meegesleurd langs de scherpe rotswanden. Ik werd al vrij snel gelanceerd en lag pardoes met mijn neus in het koude water. Ik dacht nog; hopelijk blijven die andere twee wel zitten. Maar daar ging ‘ie al. Pad kon niet meer remmen en ging kopje onder. Je kon prima staan want het water was niet diep. Maar Pad was zo in paniek dat hij om zich heen sloeg en angstig naar zijn band zocht. Kas liet alles voor wat het was, rende naar Pad en trok hem boven water. Waar Kas eerst nog dacht dat ‘ie een grapje maakte, werd ons al vrij snel duidelijk dat Pad écht even dacht dat hij verdronk. Gelukkig sprong Pad al snel weer vrolijk in de band, we hadden nog een hele weg te gaan. Het gebeurde nog een tweede keer, maar dit keer was Linda ook de pineut. Ongelooflijk dat deze mensen in water dat 1 meter diep is zelfs nog zouden verdrinken.
Het avontuur zat er bijna op, toen we nog een stukje over de rotsen richting de uitgang moesten lopen. Linda gleed uit op een glad stukje en lag in het water. Pad sprong heldhaftig achter haar aan om te helpen, maar dat was natuurlijk een beetje dom. Nu moest onze gids niet 1, maar 2 mensen redden. Onze gids en Nigel hadden ze allebei snel te pakken en het liep wederom goed af. Pfff, je vraagt je dan toch af wáárom mensen niet leren zwemmen.
Nadat we allemaal veilig en wel uit de banden waren geklommen was het tijd om de grot uit te klimmen. Onze gids huppelde naar boven, maar voor ons bleek het uiteindelijk nog lastiger dan gedacht om een stijle rotswand van 30m te beklimmen. Wat een vette dag en heel bijzonder om op deze manier de glowwormen te zien.
Eenmaal terug op de camping bracht het oudste zoontje mij nog even wat kennis over de beesten bij en liet mij trots zijn Possum zien (Google maar even als je het niet kent). De volgende ochtend hielpen we het gezin met het voeren van de beesten.
Nadat we deze lieve familie gedag hadden gezegd reden we door naar het Geyser Field. Een park vól met actieve geisers. Samen met de algen zorgde dit voor ogverblindende kleurencombinaties overal om je heen.
Hobbiton
We vervolgden onze weg richting Hobbiton, waar we vlakbij een camping vonden. Aan het einde van de avond stonden er vier andere campers en die werden allemaal bevolkt door duitsers. Toen twee meiden de deur van hun auto dichtgooiden en daarbij nogal
verschrikt keken, wisten wij genoeg. De sleutel lag nog in de auto. Ze vroegen alle andere Duitsers te helpen, en íedereen probeerde hetzelfde; hun eigen sleutel in het slot steken. Kas en ik kregen een beetje de slappe lach nadat het ook bij de derde niet was gelukt; natúúrlijk werkt dat niet. Maar niets bleek minder waar. Duitser nummer vier stak zijn sleutel in het slot en voilá; de auto ging open. Kijk dus maar uit met Japanse auto’s, die krijg je gewoon met een vreemde sleutel open;)
Na een héle nacht regen – het kan hier regenen alsof de wereld vergaat – waren we dolblij met de zon de volgende ochtend. We reden naar Hobbiton waar we om 9 uur een tour hadden geboekt. Hobbiton is het dorp van de Hobbits, uit de films de Lord of the Rings én De Hobbit. Een look-a-like Mister Bean nam ons mee op sleeptouw en samen met 20 anderen wandelden we het sprookje van de Hobbits in. Het was écht net alsof je in de film liep, aan elk detail is gedacht. Ik had het idee dat wij de enige niet-diehard-Hobbitfan waren, want de rest van de groep wist álles over de Hobbits. Tot in detail. Sterker nog; er komen dagelijks mensen van over de hele wereld speciaal naar Nieuw Zeeland voor Hobbiton.
Om hier vervolgens 2 of soms wel 3 dagen achter elkaar met een tour mee te gaan. Maar groot fan of niet; het was heel indrukwekkend om te zien.
Purangi
Voor diezelfde avond waren we opzoek naar een gratis camping, tot onze blik viel op Purangi Winery. Een winery waar je gratis kunt overnachten als je hier savonds een pizza eet. Klonk als een goede deal. Eenmaal hier aangekomen kregen we direct een wijn en liqeur proeverij – dat is een heel goed plan op de lege maag inderdaad – en aten we de béste houtovenpizza’s ooit.
Cathedral cove
De weersvoorspelling voor de volgende dag was niet veel
Belovend, dus toen de volgende ochtend de zon scheen zijn we snel ons bed uitgesprongen. We wilden namelijk heel graag een wandeling naar de bekende Cathedral Cove maken, maar dat is natuurlijk 10x leuker als de zon schijnt. Het was inderdaad heel mooi en zodra we terug waren bij de auto begon het te regenen. We reden verder naar het stadje Thames waar we de bibliotheek in doken voor het internet. Terwijl we vervolgens verder reden naar Auckland hebben we twee keer de auto stil moeten zetten omdat we geen meter meer vooruit konden kijken vanwege de regen.
Auckland
Auckland-time! We hebben de hele dag door de stad gelopen, bezochten het art museum en aten een heel bijzonder ijsje. Bij Giapo maken ze de hoorntjes en bakjes zelf – van chocolade, framboos, noten, noem het maar op – en kun je de bakken met ijs niet zien. Je vertelt ze waar je van houdt, ze laten je wat smaken proeven en maken dan het mooiste en lekkerste ijsje voor je klaar. Inderdaad; helemaal iets voor mij. We liepen door naar de haven en silo park, waar we een drankje dronken op het terras. Dit keer niet met zijn tweetjes maar met zijn drieen. Zeno – oud klasgenootje – was namelijk de dag daarvoor aangekomen in Auckland voor een 6 weekse rondreis en dat vroeg om een drankje.
Whangarei
Voordat we zaterdagochtend doorreden, bezochten we eerst nog een French Market in Auckland. Overal blije weekend mensen, de lekkerste vers gebakken broodjes en echt álles riep hier: weekend. Ik kon hier nog uren rondlopen – ik en eten is echt een prima combi – maar mijn lief heeft het na 1 koffietje wel gehad op zo’n markt. En dus sprongen we de auto weer in om naar Whangarei te rijden. Voordat we daar arriveerden hadden we nog een belangrijke stop; Dutch Deli. Een supermarkt vól met Nederlands eten. Het was enigzins teleurstellend dat er geen Nederlander achter zat, want de verkoopsters begrepen werkelijk niets van ons enthousiasme. We stuiterden als twee kleine kinderen in een snoepwinkel rond “Nick, kijk wat ze hebben!” “Ohhh Kas kijk, ze hebben zelfs dit!”. Het ging maar door. Wat zullen we meenemen; ontbijtkoek, hagelslag, speculaas, appelstroop, drop, kaas? We wilden álles. De prijzen dachten daar helaas iets anders over. Uiteindelijk liepen we met 100gram kaas (dat zijn inderdaad zéker twee plakjes) en appelstroop naar buiten.
Eenmaal aangekomen in Whangarei parkeerden we onze auto op een gratis parkeerplek en genoten van de zon in het haventje.
Wanneer je in Australië bent, kun je niet naar huis totdat je kangeroes en koala’s hebt gezien, nu is dat ook niet heel moeilijk daar. Maar wanneer je in Nieuw Zeeland bent, kun je éigenlijk niet weg tot je een Kiwi hebt gezien. Nieuw Zeelanders worden namelijk geen Kiwi’s genoemd vanwege het fruit, maar vanwege de Kiwi bird. De kiwi bird is helaas schuw en blijven het liefst zo ver mogelijk bij de mensen vandaan. Toch doen Kas en ik al tevergeefs 3 weken pogingen om ‘m te spotten. En dus deden we zondagochtend een hike in een beschermd kiwi-park. Freek Vonk stond – tevergeefs uiteraard – om de paar meter stil en zei dan ‘ssst.. Ik hoor ze’. Je snapt dat ik er na 3 uur wandelen niet écht meer in geloofde. Freek Vonk wel, die zocht rustig verder. Nadat we de teleurstelling te boven waren, reden we door naar Paihia. Een haven/badplaatsje in Bay of Islands. We vonden een camping met unlimited WiFi, aan het water en met té lieve eigenaren.
Paihia – Bay of Islands
Maandag pakten we de ferry naar Russel, waar we naar de strandjes wandelden en het dorpje verkenden. En de rest van de dag? We deden barweinig kan ik je vertellen. We hebben heerlijk serietjes gekeken in bed en um.. Serietjes gekeken in bed. Voordat we aan onze Nieuw-Zeeland trip begonnen, hadden we namelijk een hele lijst met dingen die we moésten zien of doen. We dachten dat drie weken wat krapjes werd en we hebben dus aardig het gas in getrapt, zonder een dagje ‘relax’. En zo kwam het dat we pardoes onze lijst hadden afgevinkt en nog 5 dagen over hadden om in te vullen. Vandaar dat we door zijn gereden naar Bay of Islands, in de hoop op wat stranddagen.
Dinsdag scheen de zon, de lucht was blauw en dat was een prima timing. We gingen zeilen! Samen met 2 mensen uit Sydney, een vader en dochter uit Frankrijk én onze kapitein David uit Colombia hebben we de hele dag gezeild. David zat vol met spannende verhalen – mensen die zijn verdwenen op de oceaan en hij wist ons alles te vertellen over Tsunami’s. In de middag legde we onze zeilboot aan bij een verlaten strandje. Alsof we in een paradijs waren beland. Kas en ik hebben gekayakt en zijn naar een uitzichtpunt geklommen. Het water was doorzichtig, de rotsen groen en de stranden hagelwit. We picknickten op het strand en genoten van de zeiltocht terug naar het vaste land. Wát een fijne dag.
Woensdag reden we naar een klein plaatsje KeriKeri, waar we veel van hadden voorgesteld maar uiteindelijk niets was, maakten een wandeling naar de Rainbow Falls en brachten de rest van de ochtend door op het strand. Savonds parkeerden we onze caravan op een gratis parkeerplek aan het strand, waar we aan het einde van de dag nog een bijzondere hike hebben gemaakt. De parkeerplek was ideaal en vrij rustig met twee andere campers. Een stel had zelfs hun kat meegenomen op reis, welke rustig zat te genieten van het zonnetje. De kat leek alles helemaal prima te vinden en Kas en ik hebben dus geconcludeerd dat Bee príma mee kon in de backpack. Weten we dat in ieder geval voor onze volgende reis ;-).
Nadat we donderdagochtend ons ontbijtje hadden gegeten op het strand zijn we naar Auckland doorgereden. Hier regelden we donderdag en vrijdag onze laatste dingen voordat onze reis naar het volgende continent begon.
We hebben zó genoten van dit bijzondere land. Elke dag zaten we weer vol bewondering naar de natuur te kijken, het was alsof we elke dag in een sprookje reden. Het doorreizen naar een ander land blíjft een lastige voor mij, ook dit keer stap ik met een brok in mijn keel het vliegtuig in. Maar we gaan op naar een nieuw avontuur. Een nieuw continent. Een nieuw land. Het land van de tango. Argentina, we’re on our way.
letsdiscovertheworld.com 