Iguazu
Nadat we zaterdag veilig en wel waren aangekomen in Port Iguazu, hadden we een relax middagje bij ons appartement.
De volgende ochtend bezochten we allereerst de Brazilaanse kant van de watervallen. De watervallen kun je namelijk in Brazilië én Argentinië bekijken.
Ik had expres alle foto’s van Iguazu vermeden, ik wilde geen verwachtingen scheppen en mij laten verrassen. En dat gebeurde. Waar de waterval aan het begin voor mij wat tegenviel, veranderde die mening bij elke stap die ik zette. Hoe verder we liepen, hoe meer watervallen er tevoorschijn kwamen. De waterval aan het begin bleek maar een heel klein gedeelte van de gehele Iguazu watervallen. Bij elk uitzicht riepen we weer tegen elkaar dat dít dan echt het mooiste is, om 100 meter verder weer hetzelfde te roepen. Doordat de zon volop scheen waren er overal regenbogen te zien, wat het plaatje helemaal compleet maakte. Na de wandeling gingen we buiten in de zon zitten voor een koffie en een broodje, maar dat ging wat minder soepel dan gehoopt. We waren van tevoren al gewaarschuwd voor de coati’s (soort wasbeertjes) en dat ze niet zo lief zijn als ze lijken. En dat was nog zacht uitgedrukt. Zodra je ook maar íets knisperends uit je tas haalde kwamen ze in groepen naar je toe snellen en zonder pardon klommen ze zo via je been omhoog. Inclusief scherpe nageltjes. Dat had tot resultaat dat Marjan, mamma en ik regelmatig op sprongen omdat er weer zo’n beest in de buurt zat. Freek Vonk bleef natuurlijk gewoon lekker rustig zitten.
Na alle avonturen aan de Braziliaanse kant hadden we een relax middagje bij het appartement. Toen we savonds het stadje Port Iguazú inliepen om een hapje te eten, hoorde ik iemand heel hard mijn naam roepen. Vreemd, hoe kan íemand mij hier nu kennen, dacht ik nog. Ik keek om en zag daar onze twee Franse vrienden staan die we hebben leren kennen in de trein van Moskou naar Ulaanbaatar. Heel bizar en dit vind ik dus het állerleukste aan reizen.
De volgende ochtend was het tijd voor de Argentijnse kant. We hadden van iedereen gehoord dat deze kant nóg indrukwekkender is dan de Braziliaanse, maar dat kon ik mij niet voorstellen. We begonnen allereerst aan een wandeling richting de boot. De boot vaart je eerst in rustig tempo langs de watervallen, om vervolgens met een hoge snelheid ‘door’ de watervallen heen te varen. We kregen een zwemvest en een poncho aan en daar gingen we. Waar we het ene moment nog aan het genieten waren van het uitzicht, trapte de kapitein het volgende moment zijn gas in en stoven we op de watervallen af. Ik keek naar links en zag mamma schateren van het lachen. Terwijl ik de hand van mamma vast hield, de adrenaline voelde en hélemaal zeiknat was, bleven mamma en ik maar lachen.
De rest van de dag deden we ons best de coati’s van ons af te houden, werd Marjan aangevallen door een leguaan en Kas door een blinde slang. Maar genoten we vooral van de bijzondere natuur om ons heen. Ik kan ook blíjven schrijven over hoe indrukwekkend, bijzonder en súper mooi het was, ik kan het niet uitleggen. Maar als je ooit in Argentinië bent, sla dit dan vooral niet over. Dit is iets dat je nooit zult vergeten.
Woensdag vlogen Marjan en mamma terug naar Buenos Aires, waar hun vlucht donderdag zou vertrekken naar Nederland. Kas en ik stapten woensdag voor 22 uur de bus in naar Cordoba. En dus moesten we woensdagmiddag gedag zeggen. Oh man, en daar ben ik zó slecht in. Het was heerlijk om ze zo dichtbij te hebben en heel bijzonder om dit met zijn viertjes mee te maken, ik genoot écht van elke minuut. En hoewel ik mij heel goed realiseerde dat we alweer ruim over de helft zijn, bleven de tranen maar komen. Want hoe leuk reizen ook is, het missen van thuis went niet, nooit.
Cordoba
Onze busrit naar Cordoba viel ons alles mee. We hadden een ruime bus, met stoelen die helemaal plat konden. Wel hadden we regelmatig een security check, waarbij Kas en ik er één keer werden uitgehaald. Ze wilden in onze backpacks kijken. Ook al weet ik dat ik niets te verbergen heb, ik krijg het altijd zó benauwd van die boze politieagenten die van alles schreeuwen in het Spaans. Gelukkig was één blik in onze backpacks genoeg om ons weer te laten gaan.
Eenmaal veilig aangekomen in het hostel liepen we direct door naar de wijk Guëmes, de hipsterwijk van Cordoba, en genoten van verse sapjes en koffie bij de Bruncheria. Savonds ging ik voor een yoga-les van twee uur bij de yogaschool en ‘s avonds aten we bij La Zete, een gezellig Libanees restaurantje.
Na een hardlooprondje en een ontbijt liepen we de volgende ochtend naar Plaza San Martín voor een ‘Free Walking Tour’. Studenten bieden deze tour aan en aan het einde geef je ze een tip. Prima manier om de stad te verkennen, de student verdient wat bij én verbetert zijn Engels. De student was ontzettend lief, maar het was bloédheet in de stad en hij was niet echt de snelste. Na 3 uur (de tour zou 1,5 uur duren) waren we stiekem blij dat het afgelopen was en zochten we de koelte op in het museum La Memoria. Een museum over de dictatuur in Argentinië van 1976 tot 1983.
‘S avonds hadden we een héle leuke eetafspraak staan met Catalina. Cata is geboren en getogen in Cordoba en ik heb haar zeven jaar geleden leren kennen in Sydney. We waren hier allebei om Engels te leren en zaten in hetzelfde studententehuis. We hebben al die tijd contact gehouden, en zodra ons plan voor deze reis rond was heb ik haar direct gemaild. En daar stonden we dan. Allebei wat ouder, een tikkie volwassener misschien, maar nog steeds dezelfde. Cata bracht ons naar een restaurantje in het Noorden van Cordoba, waar we samen met twee vriendinnetjes van haar genoten van de vrijdagavond.
Zaterdag bezochten we de Iglesia de los Capuchinos, dronken een koffietje op Paseo Del Buen Pastor, aten Panichorizo (brood met chorizo en véél saus) bij een foodtruck en gingen op jacht voor een kadootje voor de moeder van Cata. De volgende dag waren we namelijk uitgenodigd voor een bbq bij haar familie. Iets dat ze hier in Cordoba élke zondag doen. Ze komen met de hele familie bij elkaar, genieten van een goed stuk vlees van de bbq en veel rode wijn.
De familie verwelkomde ons met open armen. Haar moeder slaakte wat gekke kreten toen ze ons zag en bewonderde mij met grote ogen. Ze vond maar dat Kas een bijzonder goede smaak had en knuffelde ons vervolgens helemaal plat. Wát een welkom en wat een schat. Ze liet ons trots alle foto’s van haar roadtrip door Europa zien, inclusief de foto’s van Amsterdam en de Gay Pride. Ze sprak geen woord Engels, maar haar gezicht sprak boekdelen; ze vond onze stad fantastisch. Ik vroeg Cata hoe haar moeder dat heeft gedaan tijdens haar roadtrip door Europa, zonder Engels is dat best lastig. Haar moeder schaterde het uit, ze spreekt ook Italiaans hoor! Deze lieve vrouw schijnt overal in het buitenland gewoon Italiaans te spreken, ook al verstaan ze dat net zo min als haar Spaans. Wat een geweldige vrouw.
Nadat we beiden het gevoel hadden een halve koe te hebben gegeten ging de familie siësta houden en lagen wij uit te buiken aan het zwembad. Aan het einde van de middag reden we met Matti (broer van Cata) en Cata naar Carlos Paz. Een dorpje aan de rivier waar de mensen heen gaan om de hitte van de stad te ontvluchten. Dat het daar vandaag druk was, was ook wel begrijpelijk, de thermometer tikte vandaag de 41 graden aan. En dan te bedenken dat het hier nog maar lente is. ‘S avonds zeiden we Cata en Matti weer gedag. Dit keer hebben we afgesproken dat er niet weer 7 jaar tussen zit en als alles volgens plan verloopt, zien we Cata in juli in Amsterdam.
Mendoza
Maandagochtend pakten we de bus naar Mendoza, samen met Nederlander Tim die we hebben leren kennen in het hostel in Cordoba. Deze busreis van 11 uur verliep wederom soepel en snel en voor we het wisten stapten we ons hostel binnen. Gesloopt van de busreis aten we ‘savonds snel iets bij een restaurantje aan de weg, waar we normaal niet zo snel gaan zitten. Maar kon ons het schelen, we waren moe, hadden trek en wilden niet verder op zoek. We waren op dat moment nog blij met onze keuze, Kas zijn lijf was dat een paar uur later iets minder.
Dinsdagochtend pakten we met z’n drietjes de bus naar Maïpu, het gebied waar alle winery’s van Mendoza zitten. Dat het een uur met de bus was vonden wij geen enkel probleem. De ramen stonden open, de zon scheen en we genoten van de landschappen om ons heen. Eenmaal in Maïpu huurden we fietsen bij Mister Hugo’s en als drie echte kaaskoppen gingen we zo de winery’s af. Bij elke proeverij krijg je gemiddeld 3 glazen, maar denk maar niet dat er een ‘bodempje’ in zit. Hier schenken ze de glazen zonder pardon gewoon vol. Waar we sochtends nog vol goede moed zéker meer dan 3 wijnhuizen wilden bezoeken, leek het ons verstandiger na 3 te stoppen. In 40 graden, op vrij nuchtere maag sloegen die 3×3 glazen wijn best wel aan. Tim liep al dansend weg bij de laatste proeverij en riep; ‘ik ben gewoon een beetje aangeschoten’. Proost.
Eenmaal terug bij het hostel probeerde Kas wat bij te komen van zijn darmen en deden Tim en ik bbq inkopen. Op de een of andere manier voelde het hostel een beetje als een studentenhuis. Terwijl wij aan het bbq’en waren kwam iedereen er bij staan en met z’n allen hadden we uiteindelijk 1 grote bbq.
Woensdag werd ik wakker van Kas die druk op zijn telefoon zat. Het was half 6 en echt nog veel te vroeg. “Hij heeft gewonnen”. Zei Kas met grote, verbaasde ogen. Samen konden we de slaap moeilijk hervatten. Trump. De nieuwe president van Amerika. Hoe is het in godsnaam mogelijk. Na alle filmpjes, artikelen en meningen te hebben gelezen wende het idee maar niet. Van Obama naar Trump. Wat staat ons te wachten?
Kas en ik wandelden door de stad en er is geen moment geweest dat we het hoofd van Trump óf de naakte first lady níet voorbij hebben zien komen. We kochten een Spaanse krant, die we tijdens onze lunch bij Bröd vertaalden. Ook de Argentijnen zijn vol verbazing. Want wíe wij ook gesproken hebben tijdens onze reis, ze waren allemaal van mening dat Trump het nóóit ging redden. Zo zie je maar, niets is onmogelijk.
Savonds aten we wederom met een grote groep en zeiden we iedereen gedag. Behalve Tim, want met zijn drietjes reizen we door naar Santiago in Chili en daarmee komt er een einde aan onze reis door Argentinië. Hoe mooi de natuur hier ook is, de mensen zijn mij het meeste bijgebleven. Want echt íedere Argentijn die wij hebben ontmoet was lief, behulpzaam en gastvrij. Begrepen we iets niet in het Spaans, dan legde ze het met liefde nog een keer met handen en voeten uit. Natuurlijk was er hier ook weer sprake van starende blikken, lachend met het handje de lucht in om te laten zien hoe lang je wel niet bent én vooral iedereen die vraagt waar je vandaan komt. Maar dit al wederom met die glimlach. En dan vinden wij het allemaal niet zo erg.
letsdiscovertheworld.com 