9 juni: Pak Beng

Na de Gibbon Experience wilden we naar Luang Prabang en besloten dit met een 2 daagse boottocht over de Mekong te doen. Met Franzie en Daniel – waarmee we de Gibbon Experience hebben gedaan – klikte het goed en dus besloten we een stukje samen te reizen. In de boot stonden busstoelen en in eerste instantie hadden we prima de ruimte. Toen bleek dat alle stoelen bezet waren en er nog een groep van 30 buiten stond te wachten gingen ze in de weer met nieuwe busstoelen. Er werd geschoven en met een beetje passen en meten hoefden er uiteindelijk maar 10 mensen te staan. Het was tenslotte maar een bootritje van 7 uur. Al met al viel het mee. Op de boot zaten alleen maar reizigers en met name de Spanjaarden, Schotten en Engelsen voerden de boventoon. Het verbaasde ons dus ook niet dat binnen een uur iedereen vrolijk stond te borrelen en te roken.

De boot stopte die avond in Pak Beng, vanuit hier ging de boot de volgende dag weer verder. Pak Beng bestaat uit 1 straatje en is volledig afgestemd op de boot. Want je denkt toch niet dat de boot er écht 2 dagen over doet? Dat kan heus in 1 dag. De overheid vond het echter een goed plan om de stop in Pak Beng te maken, zodat ook deze inwoners aan het toerisme kunnen verdienen. Zodra de boot aankomt staat iedereen klaar met kamersleutels, liggen de vers gebakken croissants op de toonbank en is de koffie warm. Wanneer de boot vertrekt, sluit iedereen de hotels en restaurantjes weer en is het een idyllisch straatje.

De volgende ochtend besloten we vroeg naar de boot te gaan om zeker te zijn van een plekje. Twee jongens uIt Chili maakten zich hier niet zo druk om. De boot vertrok om 9 uur en deze fijne gasten kwamen om 8.50 aanhuppelen met een behoorlijk katerhoofd. 1 van deze twee bedacht om 8.55 dat ‘ie tóch nog een ontbijtje nodig had en huppelde vrolijk nog even het ‘dorpje’ in. Dat vervolgens de hele boot op hem zat te wachten maakte hij goed met een gulle glimlach en een kleine buiging.

This slideshow requires JavaScript.

Die slimme Aziaten hadden gelukkig van 1 boot 2 boten gemaakt en zo konden we bijna liggend genieten van de boottocht. Dat genieten sloeg aan het einde even om in lichte paniek. De stroming op de Mekong is sterk en pardoes stopte het stuur van onze kapitein ermee. De bemanning wist niet hoe snel ze de zwemvesten aan moesten trekken – want dat zwemmen is nog wel een dingetje – en ook de locals op de boot raakten in paniek. Doordat de kapitein niet meer kon sturen, kon hij niet meer doen dan toekijken terwijl onze boot werd meegesleurd in een draaikolk en ons tegen de rotsen aan sloeg. Gelukkig was daar de tweede boot die nog prima in orde was en bracht onze boot naar de kust. De opluchting was van de gezichten af te lezen en een uur later was de boot gemaakt en konden we verder.

10 juni -13 juni Luang Prabang

De stad Luang Prabang had meteen een heel fijne sfeer. Overal hingen lichtjes en lampionnen in de bomen en op elke hoek van de straat kwamen we wel weer iemand tegen van de boot. Voor het eerst hadden we echt het gevoel niet meer ‘alleen’ te reizen.

This slideshow requires JavaScript.

De volgende ochtend besloten we met zijn vieren scooters te huren en naar de watervallen te rijden – uiteraard had iedereen van de boot hetzelfde idee dus het was wederom groot vermaak. De rit ernaartoe was zó mooi, ik verbaas mij nog steeds elke minuut over de mooie natuur van Laos. De watervallen waren het bezoek meer dan waard.

In Luang Prabang – en omgeving – leven veel monniken. ‘S ochtends bij zonsopgang gaan de monniken de straat op om eten te halen. Lokale inwoners zitten om half 6 aan de rand van de weg met eten om dit vervolgens aan de Monnikken te geven. Ook wij hadden een schaal met eten gekocht en zaten braaf om half zes te wachten. Met een lange broek en een shirt dat mijn schouders bedekt zat ik nog even de regels door te nemen die ik had gelezen: kijk ze niet in de ogen aan – want ze zitten in hun meditatie – zorg dat je altijd lager bent dan de monnik en zit dus op de grond, praat niet en gebruik geen flitser. Voordat we het wisten kwamen er tientallen monniken aanlopen met grote bakken waar we het eten in konden doen. Het voelt zo onnatuurlijk om iemand iets te geven en niet aan te kijken. En dus, nouja, deed ik dat een paar keer per ongeluk. Maar ik was de enige niet, zij keken mij óók aan en glimlachten zelfs naar me. Hé maar dat stond niet in de regels. Het was bijzonder om zoveel monniken bij elkaar te zien en getuige te zijn van dit ritueel, maar of ze nou ook echt in hun meditatie zaten? Ik vraagt het mij af. Toen we diezelfde dag zaten te lunchen las ik een stukje over dit fenomeen waarin ze vragen alsjeblieft geen eten voor de monniken te kopen. Dat is het werk van de locals en niet van de toeristen. Wij dachten respect te tonen door juíst iets voor ze mee te brengen. Tsja, soms is het lastig het goede te doen in een geheel nieuwe cultuur.

13 juni – 14 juni Vang Vieng

Maandag hebben we een privé busje gepakt naar Vang Vieng, best luxe zo met z’n viertjes reizen! De rit was 4 uur en met mijn zwakke blaas red ik dat uiteraard niet in 1 keer. Ik keek onze chauffeur Pan lief aan en vroeg of hij niet ergens kon stoppen. Jawel: hij stopte wel even bij een marktje. Ik verheugde mij op het toilet, maar óók op het marktje. Wie weet hadden ze wel fruit of iets anders lekkers. Niets bleek minder waar. Deze markt was om te húilen. En nee, niet omdat de groenten en fruit die ze verkochten er slecht uit zagen. Wás dat maar het geval. Op deze markt lagen honderden hoorns van neushoorns, aapjes aan kettingen, schildpadden met z’n 20en in een hokje, berenkoppen, beren ballen (ja sorry, ik heb het ook niet bedacht), berenpoten, geitenkoppen.. Echt waar, je kan het zo gek niet bedenken en het ligt er. Ik werd gek. Kas had zijn camera al in de aanslag maar daar staken deze mensen mooi even een stokje voor. Zo slim waren ze dan wel weer. Deze dingen zie je vaker in Azië. Echt, als je nog niet vegetarisch bent dan word je het hier wel. Geloof mij maar.

This slideshow requires JavaScript.

Enfin. We zijn uiteindelijk veilig en wel aangekomen in Vang Vieng. Bij aankomst was het allereerst lastig een hostel te vinden dat níet volledig in het teken staat van het partyen. Deze missie is niet helemaal geslaagd en onze nachtrust was niet al te best, maar we zijn inmiddels wel wat gewend.

Vang Vieng staat bekend om het tuben (met banden de rivier over en alle kroegjes af) en om de hoeveelheid doden die hierbij vallen. Sommige mensen zijn zo dronken dat ze zelfs verdrinken in een rivier van een halve meter. De eerste avond besloten Kas en ik eens een kijkje te nemen in de Sakura Bar en ineens wisten we waar alle toeristen na het tuben heen gaan. Ik heb nog nooit zoveel gekken bij elkaar gezien. Zo weinig mogelijk kleding – terwijl er toch echt overal borden op straat staan waar ze vriendelijk verzoeken rekening te houden met de cultuur van Laos – en hoe lammer hoe beter. Het was fascinerend. We hebben wel 6 mensen naar buiten gedragen zien worden omdat ze niet meer konden lopen. Totaal van de wereld en sommige mensen al kotsend op de stoep aan hun lot overgelaten.

In Vang Vieng is eigenlijk niet veel meer te doen dan drinken en tuben maar na een beetje zoek en vraagwerk kwamen we uit bij een Kayak tour. De volgende ochtend scheen wederom het zonnetje – van het regenseizoen in Laos hebben we níets gemerkt – en peddelden vrolijk door de mooie rivier. Wederom waren we verbaasd over de natuur, het is zó onvoorstelbaar mooi. Ja sorry, het is echt mooier dan alle landen bij elkaar die we tot nu toe gezien hebben.

15 juni – 17 juni Vientiane
En van Vang Vieng reden we door naar Vientiane, de hoofdstad van Laos. We vonden hier een schattig hostel dat gerund wordt door een familie. De bedden waren hard, het ontbijt niet te eten, maar die mensen.. Alles wordt voor je geregeld, zelfs het printen van 10 documenten gebeurd gratis en met alle plezier. Ja. Laos is niet alleen het mooist, maar de inwoners zijn ook het allerliefst.

This slideshow requires JavaScript.

In Vientiane bezochten wij Cope. Geen idee wat ik mij daarbij moest voorstellen, want ik had mij niet in gelezen. De ochtend begon met een video waarin werd uitgelegd wat Cope doet en waarom. Tijdens de Vietnamoorlog lag een heel belangrijke route voor de Vietnamezen in Laos: de Ho Chi Minh route. Omdat ze via deze weg belangrijke spullen vervoerden, bombardeerden de Amerikanen deze route. Maar ook wanneer ze met vliegtuigen over Vietnam vlogen om bommen te gooien, kwam het regelmatig voor dat ze nog bommen over hadden. Landen met deze bommen was voor hun geen optie, te gevaarlijk. En dus lieten ze het los boven Laos. Zo geschiedde het dat Laos het meest gebombardeerde land ter wereld is ondanks dat niemand ooit de oorlog aan ze verklaard heeft.

Veel bommen liggen vandaag de dag nog onder de grond en vormen een grote bedreiging voor de omwonenden. Laos telt 46 gebieden, 41 hiervan hebben te maken met deze bedreiging. De boeren hebben 2 opties: het land op met gevaar voor eigen leven, of dood gaan van de honger. We zagen vaders en moeders die een vuurtje aan het maken waren, en geen idee hadden dat hieronder een bom lag. Die nu blind zijn of armen zijn verloren, geen toekomst meer hebben en hun kinderen nooit meer kunnen zien of vasthouden. Kinderen die aan het spelen waren in de tuin en nu geen beentjes meer hebben. Of er gewoonweg niet meer zijn. Cope helpt de mensen die gewond zijn geraakt en helpt ook de bommen te zoeken en onschadelijk te maken. Helaas is dit een project van járen en is deze nachtmerrie nog lang niet voorbij.

Ik was redelijk ontdaan van deze verhalen. Al 1,5 week waren we aan het spelen en feest aan het vieren in Laos en we hadden geen idee dat zoiets groots en verdrietigs zich hier afspeelt. Een land zo mooi als Laos heb ik nog niet eerder gezien. Maar het is ook een land met de meest bijzondere inwoners: zoveel angst, zoveel verdriet en dan toch zo blij, lief en gastvrij. Daar kunnen wij verwende Nederlanders nog heel wat van leren.

Twee weken geleden waren het nog vreemden, inmiddels zijn het echte vrienden geworden. De lieve Daniel en Franzie. Ontbijten, lunchen, avondeten, excursies.. álles hebben we de afgelopen weken samen gedaan. En toen kwam het punt van gedag zeggen. Zij naar de Filipijnen, wij naar Vietnam. Op naar Hanoi!