16 mei – 25 mei: Phuket
En van het Engels gaan we toch weer over op het Nederlands. Lang zitten dubben, maar in het Nederlands kan ik toch iets beter en soepeler uit de voeten dan in het Engels.
Terugkijkend op ons verblijf in Phuket beseffen wij ons dat dit het langste verblijf in een stad tot nu toe is – een record – 10 dagen. Te lang, als je het ons vraagt. Gelukkig hadden we de duurste stad van Thailand uit gekozen om hier eens lekker 10 dagen te vertoeven ;). Na het bezoekje aan het Bangkok ziekenhuis voor Kas zijn been waren we allebei blij dat we naar Phuket waren gereisd. Kas is toch een tikkie leuker met 2 benen en nu kreeg hij eindelijk de juiste medische zorg.
Ook het hotel was een bijzonder aangename verrassing. We hadden een ‘standaard’ kamer geboekt in het Chanalai Flora Resort maar werden verrast door manager Joy met een upgrade. En wat voor één! Een eigen balkon, een kingsize bed, een stortdouche en een bad.. Wát een luxe voor deze twee arme backpackers!
Naast om de dag een bezoekje aan het ziekenhuis, was Kas niet heel mobiel te noemen. Daarom was ik vooral bij het zwembad te vinden. Je kent het wel: beetje boekjes lezen, zwemmen..
Zondag voelde Kas zich goed genoeg voor een dagje cultureel Phuket en dus boekten we een tour via ons hotel. We hadden specifiek gevraagd voor een tour waarbij je niet teveel hoeft te lopen en het was dus ook niet echt een verrassing dat we in een busje vol bejaarden werden gezet. We bezochten de Big Buddha, de Chinese tempel, de Cashwenutfactory, de Honeyfactory en reden naar een prachtig view point. Onderweg maakten we ook nog een stop bij een baby olifantje. Toeristen konden de baby eten geven en als dank deed ze een paar kunstjes. Dat het arme beestje aan de ketting zat en slechts 1 meter bewegingsruimte had scheen de touristen niets te interesseren.
Maandag kregen we het goede nieuws te horen dat de dokter de wonden ging hechten. Zo blij we op het moment zelf waren – want dat betekende dat we weer verder konden met onze reis – zo veel pijn had Kas in de avond. Gelukkig konden we elkaar dinsdag de hele dag vervelen in bed, want ik had een voedselvergiftiging opgelopen maandagavond. Ik wist van gekkigheid niet meer wat voor en achter was en als twee zielige poppetjes realiseerden we ons dat dit wel het ideale hotel is om ziek te zijn – beter dan op een dorm met 12 mensen;).
Woensdag waren we gelukkig allebei weer redelijk op de been en vlogen we in de middag naar Chiang Mai.
25 mei tm 31 mei: Chiang Mai.
In Chiang Mai waren Kyle (Canada) en Susan (New York) twee van onze kamergenoten. De enthousiaste New Yorkse foodie nam ons gelijk mee op sleeptouw en zo kwam het dat we op onze eerste avond al 4 ‘High Recommended Places’ hadden uitgeprobeerd. Ze zeggen wel eens dat NYC de stad is die nooit slaapt, maar ik krijg zo de indruk dat hetzelfde geldt voor haar inwoners. Wanneer onze laatste hap nog in onze mond zit, stond Susan alweer jubelend op om naar de volgende plek te huppelen. Ze ratelde vrolijk door – vooral over zichzelf – en vertelde van alles over de stad. Niet dat ze er al vaak is geweest overigens, dit is haar eerste keer en ze is diezelfde middag aangekomen. Dat ze vooral over zichzelf praat, verbaast ons allang niet meer. Reizigers – en dan met name uit de USA en Canada – praten dolgraag over zichzelf en hun ervaringen, maar weten na 2 dagen nog helemaal niets over ons.
We bezochten hier 2 verschillende tempels. Doi Suthep en Wat Umong. De eerste is een bekende, grote tempel boven op de berg en is indrukwekkend mooi en erg toeristisch. De tweede is iets minder bekend en we waren dan ook de enige aanwezigen. Deze tempel is anders dan alle anderen die wij hebben gezien, deze is namelijk ondergronds en wordt niet meer onderhouden. De tuin staat vol vervallen buddha beelden. Lopend door de tunnels, langs de buddha beelden en door het bos, heeft deze tempel een bijzondere, sprookjesachtige sfeer.
In Nederland ben ik dol op de food festivals en zo blij als een kind was ik toen we een look-a-like Rollende keukens tegen kwamen. Tientallen foodtrucks, lampjes in de bomen, live muziek en ze hadden sushi. Súshi. Kun je je voorstellen hoe blij ik was?
Vrijdag mochten we na 1,5 maand éindelijk weer in de keuken staan. Met iets andere ingrediënten dan ik normaal gewend ben, gingen we aan de slag met een aantal Thaise recepten! Op een organic farm, tussen alle verse groenten en fruit, kregen we les van de hilarische Wass. Thaise mensen spreken de ‘r’ uit als een ‘l’, dat zijn we inmiddels wel gewend, maar dat maakte de opmerkingen van Wass extra grappig.
Als echte koffielovers moésten we een koffie drinken bij Ristr8tto en dus begonnen wij ons weekend hier. Degene die hier de koffietjes bereidt is de latte art kampioen van de wereld en maakt de mooiste en lekkerste koffietjes. De koffiekaart is dan ook indrukwekkend te noemen. De buurt waar Ristr8tto zich bevindt is rondom Nimmanhaemin Road, is een uur lopen van het oude centrum – waar wij verblijven – en is een verrassend hippe wijk vol met leuke restaurantjes. Dat deze wijk amper genoemd wordt in de naslagwerken verbaast ons, het is heerlijk om hier een dagje rond te lopen en te genieten van de mooie huizen en hippe barretjes. We sloten de dag af met een wedstrijdje Thai boksen. Kas wilde hier dolgraag naartoe en ik was nog niet helemaal overtuigd. Ik zag horrorbeelden voor me van in het rondvliegende tanden en bloederige gezichten, gelukkig viel dat wel mee ;-).
Iets waar ik al een tijdje naar uitkeek was het bezoek aan de olifanten. In Phuket hadden we al kennis gemaakt met iets waar ik bang voor was: olifantentoerisme. Toeristen die op olifanten rijden, olifanten aan de ketting, baby olifantjes die kunstjes doen voor fruit en slechts een meter bewegingsruimte hebben. Dat dit heel onnatuurlijk is en dat de olifanten er slecht en ongelukkig uit zien schijnen veel toeristen niet te zien en dus is het een fenomeen dat blijft bestaan. Wij bezochten Elephant National Park waar mishandelde olifanten worden opgevangen, de juiste medische zorg krijgen en vrij kunnen rondlopen. De dag begon met een vrij heftige introductie. Een documentaire liet ons zien waar de opgevangen olifanten vandaan komen en hoe ze behandeld zijn. We zagen olifanten vastgeketend aan bomen, zelfs de slurf was vastgemaakt. Olifanten die werden doodgeschoten om het baby’tje mee te kunnen nemen. Ruggen zó verbrijzeld omdat toeristen daar zo nodig op moeten zitten – ja, op wat voor manier je ook op de olifant zit, het doet pijn! Wanneer olifanten niet doen wat ze opgedragen wordt, volgt er een haak op het hoofd of oor. Olifanten hebben net zo’n gevoelige huid als de mens – misschien nog wel gevoeliger – kun je nagaan wat een pijn en verdriet deze dieren hebben. We hebben alle vormen olifanten gezien; met halve pootjes door de landmijnen, zonder ogen, zonder oren en volledig onder de littekens. Wij mochten helpen met het wassen, mochten ze voeren en we hebben úren lang naar ze zitten kijken. En nu nooit meer zoiets geks doen hé, anders ga ik ruzie met je maken.
Vlak voor ons vertrek naar Chiang Rai werden de hechtingen van Kas eruit gehaald, weer een stapje in de goede richting! ‘S avonds hebben we dit gevierd met een biertje – want na 18 dagen antibiotica mocht ‘ie eindelijk weer – tijdens de Ladyboy Cabaret Show. We hadden onze trip naar Chiang Mai niet beter kunnen afsluiten. Wat een avond. Gelukkig voor de vrouwen hadden deze ladyboy’s het vooral gemund op de mannen en deze werden vol enthousiasme in de ballen geknepen, op de mond gezoend en het podium opgetrokken.
Chiang Mai, wat ben je leuk. En verdorie, ik ga je echt een beetje missen.
letsdiscovertheworld.com 